هوای خوش شکوفایی

  آیا مشتری بیشتر از توت‌فرنگی و خیار و تخم‌مرغ، استرابری می‌خواهد و کیوکمبر و اگز؟! یا برای شیک ِپیچ بیشتر پول می‌دهد تا یخ‌نوش هلویی؟ :: یعنی به نظرتون این آب میوه‌ای که از پرتقال و نارنگی و لیموشیرین و نارنج و گریپ فروت توی خونه درست میکنم چی بذارم اسمشو؟ کمپلکس‌جویس خوبه؟! وقتی سبک زندگی می‌شود لایف استایل هوای خوش شکوفایی...

  چشم عادت کرده به بعضی کلمات و حالا می‌بینی توی کتابی از جلال، پایدار رو نوشته «پای‌ دار» که راستش اول پایِ ِ دار خوندمش! و همسر رو «هم سر» و سخنران رو «سخن ران» و رهبر رو «ره بر»! و ...الخ. و بعضیهاش دیگه خیلی یه طوریه‌ مثل «ویت نام» به جای ویتنام! این جدانویسی افراطی هم ادای جدیده! . بعد از تحریر: البته سایه جان اقتصادی‌نیا آمد و توضیح داد که سی سالی قدمت داره این افراط و قرار است در موردش مطلبی بنویسد که خبرم می‌کند... برایش نوشتم که تا به حال ندیده بودم اینطوریش را هوای خوش شکوفایی...

  سفر آمریکای جلال را که هدیه‌ی دوستی است، جَسته‌گریخته میخوانم. مثل سفرِ روس، انگار میکنم جلال لابلای نثرش نشسته است و به من با سری کج و چشمانی نافذ و خنده‌ای صریح نگاه می‌کند. همانطور که سیمین گفته درین نوشته‏‌اش نیز تلگرافي، حساس، دقيق، تيزبين، خشمگين، افراطي، خشن، صريح، صميمي، منزه‌طلب و حادثه‏‌آفرين است... و مثل زندگی‌اش ميان سياست و ادب، ايمان و كفر، اعتقاد مطلق و بی‌اعتقادی در جدال است... . جلال در این سفر و حتی قبل از رسیدن به آمریکا در پاریس مدام به سینما رفته و فیلم دیده و حتی در راه -در کشتی- هم. و نقدهایی کوتاه و با شتاب برای هر کدام در سفرنامه‌اش نوشته و ظاهرا بدش نمیآمده نقدها را طول و تفصیل بدهد و منتشر کند. روی دیگری از جلال. و تو فکر کن با همان زبان و قلم جلالی‌اش نقدها را نوشته! حالا وسوسه‌ام کرده فیلم‌ها را ببینم. سکوتِ برگمان و آلفاویلِ گدار و صحرای سرخ آنتونیونی و ... امان از جلال! هوای خوش شکوفایی...

. داشتم فکر میکردم چه شطحی درین مصرع حافظ نهان و آشکار است از آنگونه که ابوالخیر سر داد که «لیس فی جُبّتی سوی الله»... و به یاد تعریف شطح از استاد کدکنی در مقدمه‌ی طولانیِ کتاب دفتر روشنایی افتادم. بخشی از آن را همخوان میکنم: . «سبحانی ما اعظم شانی (بایزید متوفی 261) اناالحق (حلاج مقتول در 309) الصوفی غیرمخلوق (ابوالحسن خرقانی متوفی 425) لیس فی جبتی سوی الله! (ابوسعید ابوالخیر متوقی 440) تناقضی که در جوهر این گزاره‌ها نهفته است، چنان آشکار است که نیازی به توضیح ندارد: قطره‌ای که دعوی اقیانوس بودن کند، دعوی او یاوه است و گزافه. اما همین گزاره‌های یاوه و گزافه را اگر از دید دیگری بنگریم، عین حقیقت خواهد بود. مگر دریا جز مجموعه بی شماری از قطره‌هاست؟ اینجا مجال مته به خشخاش گذاری‌های معمول نیست. فقط می‌توان گفت این چشم‌انداز یا کسی را اقناع می‌کند یا نمی‌کند. اگر اقناع کرد، این چهار شطح پذیرفتنی است و اگر نکرد ناپذیرفتنی درست به همان‌گونه که شما از شنیدن یک سمفونی یا لذت می‌برید یانه. اگر لذت نمی‌برید تمام براهین ریاضی و منطقی عالم را هم که برای شما اقامه کنند، بر همان حال نخستین خویش با هوای خوش شکوفایی...

  هیشکی با تو همسفر نیست کرگدن! تنها سفر کن ... این سید عبدالجواد هم صدای پرطنین و خش‌دار منحصر به فردی دارد. امیدوارم باز هم کسی پیدا نشود ترانه‌هایش را بخواند و خودش بخواند! . برای سیدعلی میرفتاح و بساط کرگدنش آرزوی موفقیت دارم. حق نگهدارش بخوانید و ببینید: مانیفست کرگدن هوای خوش شکوفایی...

  روزی که گذشت از آنروزها بود. زادروز محمدعلی سپانلو و روزمرگ منوچهر آتشی. چند روز پیشتر از «یاد بعضی نفرات»ِ سیمین درباره آتشی میخواندم. سیمین در سوگ او سروده‌ای دارد که قسمتی از آن را اینجا می‌گذارم: ... اسب تو آن «سفیدِ» توسن هر شب کنار خانه‌ی من با شیهه‌یی ز بیقراری می‌ایستد به انتظارت سر می‌نهد به روی دوشم می‌گوید این سخن به گوشم: «آن مهربان چرا نیامد؟ کو آن عزیز غمگسارت» - «اسب سفیدِ آتشی جان بیهود یال و دم میفشان دیگر که می‌دهد قصیلت؟ در خاک خفته شهسوارت» هوای خوش شکوفایی...

. این روزها می‌بینیم که بسیاری از مردم هیأتی از نوشتار پلکانی را بر کاغذ نقش می‌زنند و نام شعر بر آن می نهند در حالی که بسیاری از مُقَوَّمات شعر (بنا به عرف و سنت ادبی) در آن مفقود است... . از مطلبِ «شعر یا چیزی دیگر» از صفحه‌ی «کاروند پارسی» به قلم استاد دکتر محمود فتوحی رودمعجنی هوای خوش شکوفایی...

. تو نمی‌میری؛ همچون پرچمی که سربازان بسیاری در آن شلیک کرده باشند هرشب به هنگام باد ماه را از خود عبور می‌دهی در تو سر گوزنی را دیدم که هنوز شاخ‌هایش به سمت کوهستان کج بود چشمه‌ای که پرندگان زیادی را شیر می‌داد چطور می‌تواند مرگ از تو تنها گودالی را پر کند؟ . غلامرضا بروسان . یادشان به خیر   هوای خوش شکوفایی...

  کسی را مدتیست دورادور در اینستاگرام میشناسی و او تو را نمیشناسد. و چندباری اتفاقی اینور و آنور دیدی‌اش، حالا امروز عصر فهمیده‌ای در خانه‌ی پدری تو ساکن است! در خانه‌ای که تو چهل و چند سال در آن نفس کشیده‌ای دارد نفس میکشد. دلم میخواهد بروم و ازو سوالاتی بکنم. اینکه: هنوز هم یاکریم‌ها میآیند و روی حباب چراغ حیاط لانه می‌کنند؟ هنوز آن میخ طویله و طناب بریده با هزار گره به دیوار حیاط است؟ هنوز هم گربه‌ها در پشت‌بام آشپزخانه بچه میزایند؟ زنگ درِ خانه که با هر فشار آهنگش عوض می‌شد هنوز رو به راه است؟ هیچ از آن پنجره‌ی پاگرد سرک می‌کشند؟ هنوز ظهرها آفتاب تا ته اتاق رو به بهارخواب سینه‌خیز می‌رود؟... اصلا ... اینکه صداهایی در خانه نمی‌شوند؟! صدای خنده و هیجان دخترکی که از پله‌ها مثل فشنگ پایین می‌دود و میرود در آشپزخانه و قایم میشود؟ هوای خوش شکوفایی...